نقاره از دو طبل کاسه مانند درست شده که کاسه ی بزرگتر صدای «بم» و کاسه کوچکترصدای «زیر» می‌دهد.کاسه‌های نقاره(ناقاره) را از مس یا سفال درست می‌کنند و بر روی آن پوست گاو و یا گوسفند می‌کشند. نقاره انواع مختلفی دارد و در مناطق مختلفی از ایران بکار می رود مثل نقاره خطه شمال کشور ,نقاره سنندج , نقاره فارس .

 برای نواختن این ساز معمولاً آن رابر روی پایه‌ای مخصوص سوار می‌کنند، در مجالس خانگی یا مشابه، ساز را بر روی قطعه فرشی قرار می‌دهند و با دو ترکه‌ی نازک چوب بر روی آن می‌کوبند.

نقاره در زمانهای قدیم، هم در مواقع جنگ به کار می‌رفت و هم در مواقع صلح، به این معنی که به هنگام نبرد یک ساز رزمی محرّک و شورآفرین بوده که آن را بر کوهان شتر می‌بستند و نقاره‌چی‌ها سوار بر شتر شده و در میدان جنگ می‌نواختند و در مواقع صلح به عنوان یک ساز بزمی در جشنها و میهمانی‌ها، بر گردن می‌آویختند یا در محل‌های معینی روی جایگاه قرار می‌دادند و می‌نواختند.